مستند ایران و غرب (Iran And The West)، کاری از بی بی سی در سال 2009 است، با
موضوعی که از عنوان آن بر می‌آید: روابط ایران و غرب.
معتقدم که این گونه مستند‌ها را بایستی با دقت مضاعف دید، کاری
که سایه سنگین سیاست بر آن قرار داشته باشد طبیعتا نمی‌تواند بی‌نصیب از قصد‌های پشت
صحنه نامعلوم باشد. اما در مقایسه با دروغ پردازی‌های عریان جایی مثل صدا و سیما، به
نظر من کار بی بی سی تصویر بسیار واقع گرایانه‌تری از پشت صحنه روابط ایران و غرب
ارائه می‌دهد. حداقل آن این است که می‌توانیم کاملا مطمئن باشیم که اگر دو جمله از
یک مصاحبه شونده کات خورده و در وسط مستند آمده است، واقعا مصاحبه شونده داشته درباره
همان چیزی سخن می‌گفته که فضای مستند در آن لحظه به من و شمای بیننده القا می‌کند.
مستند مملو از اظهار نظر‌های افراد ایرانی و خارجی موثر در موضوع، برخی تصاویر بسیار ارزشمند از مراودات پشت صحنه بین سیاستمداران (ی که معمولا سمت ایرانی آن‌ها در سخنرانی‌های عمومی، به طرف مقابل بد و بیراه می‌گویند!) و بسیاری دیگر از شاخص‌های یک کار قابل توجه رسانه‌ای است.
صرفنظر از خود مبحث (یعنی تغییر و تحولات موجود در روابط ایران
و غرب)، کار از زاویه دیگری نیز جای تامل دارد. با نگاه الگویاب، اگر بتوانیم (در این
موضوع خاص) ارتباطی منطقی بین ادعاها و بیانیه‌ها و پیام‌هایی که سیاسیون آشکارا برای
هم می‌فرستند و حداقل بخشی از پشت صحنه موضوع (که به شکل بسیار جالبی در این مستند
به تصویر کشیده شده است) برقرار کنیم، آن گاه بهتر می‌توانیم معنای حرف‌های آشکار
سیاسیون را دریابیم. شاید بتوانیم این مبحث را در زیر عنوانی به نام نشانه شناسی سیاسی
بگنجانیم.
بخشی از مستند مربوط به تعداد عجیب ویزاهای درخواستی هیئت همراه
احمدی نژاد در یکی از سفر‌های نیویورک اوست. چهره بهت زده مسئول امریکایی مربوط به
صدور ویزاها در زمان بیان ماجرای عجیب، خنده دار و همزمان متاسف کننده این موضوع دیدنی
است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر